Njerezit qe kam kohe pa i pare, si thika leshojne fjalet, per ty me pyesin gjithmone, fjale qe vrasin te gjallet. I vdekur sot je ti, e fjalet me siguri

Mjaft! Mjaft më! -me tha mikja ime. – Ndalo se rrotulluari boten tende rreth tij. Mjaft e bere ate epiqendren e cdo gjeje qe ben. Nuk e ke vene re

Ne, gjenerata që nuk do marrëdhëniet! Ne jemi gjenerata që nuk duam Marrëdhëniet. Ne duam një filxhan të dytë kafeje në mëngjeset e së shtunave “përtace” në Instagramin tonë. Ne

Ti nuk nje bast i sigurt– me tha nje mik teksa po pinim nje gote vere dhe po vrisnim kohen. Ndaj je vetem! – vazhdoi. Me fal? – e pyeta

Per here te pare po shkruaj per ty, Njeriun qe nuk I dhashe kurre mjaftueshem dhe i dhashe gjithcka munda. Per ty, njeriu i cili me dha cdo gje mundi,por

Më thanë që je kthyer sërish në qytet dashuri…por kësaj here s’je vetëm! Zemra më dha një “goditje” kur dëgjova të thonin emrin tënd e megjithatë nuk dhemb më të

Perpara se te shkoj i shtrenjti im, Me ler te te them ate qe asnjehere s’mora guximin ta thoja per kaq kohe. Te kam kerkuar ne cdo kenge, ne cdo

Overdozë kamarier… Te lutem kamarier. Me sill nje doze kujtimesh. Jo, jo nje. Dua disa, dua shume…Dua te kaloj ne overdoze. M’i sill te lutem me shije lumturie. Nga ata

“Ndryshe nga ç’mendoja.” Është padyshim fjalia që më bezdis më tepër. Unë nuk e di se në ç’formë e pret ti dashurinë, as nuk ja kam idenë se si ti