Sot jetoj në një apartament nga ku shoh gjithë qytetin. Dritat gjatë natës janë një mrekulli. Ballkoni i shtëpisë është më i madh se sa oborri i lagjes ku u rrita.
Në shtëpi kam edhe një sobë që lahet vetë, një lavatriçe që i than rrobat pa qënë nevoja t’i var në tela(nuk kam as tela të them të drejtën).
Kam një ekran televizori gati -gati sa ekrani i kinemasë së vjetër në qytetin tim.
Kam edhe një mirëmbajtëse shtëpie, që sa herë lan me leckën e gabuar, më bën të më shfaqet mami para syve duke më bërtitur mua.
Sot do isha duke bërë gati valixhen për fluturimin e rradhës(se njëherë në muaj udhëtojmë me avion).
Kam edhe makinën, edhe shoferin, edhe çdo gjë që menduam se do na duhej…

Po a e dini çfarë nuk kam më?

Nuk kam aromën e kulaçit të nënës, nuk kam një mal me shapka tek dera e jashtme, nuk kam më erën e drurëve që digjen në sobë, nuk kam më qejfin e të qënit në kuzhinë kur mami e nëna më jepnin të përzieja gjellën e unë lumturohesha se po e bëja unë.
Nuk kam më Sindin(e juaja mund të jetë quajtur ndryshe) , që më thërret të dalim të luajmë duke shpikur lojëra të reja se “të mëdhenjtë” nuk na pranonin në lojën me top.

Nuk kam më ato mbrëmjet deri në orën 10 të natës në verë, kur gjithë lagja mblidhej tek shkallët apo stolat e oborrit, edhe ne vajzat më vete , me një MP3-sh (e shqiptonim m p tresh) me kufje që mund të dëgjonim veç dy veta dëgjonim këngë të huaja, kuptimin e së cilave jam e bindur që s’e dinim.
Nuk kam më ato mbrëmjet ku ecnim nga liqeni(gjoli i thërrasim ne) tre apo katër herë se fundja ç’të bënim tjetër?

Nuk kam më mamin, që më hekuroste fustanet për koncertet e mia. (Kjo teta që më hekuros rrobat sot, më duket sikur i bën gabim.)
Nuk kam atë kënaqësinë e tryezës plot, edhe ka dhjetë vjet që nuk haj më kuleçë. Askush s’i bën siç i bëntë nëna.
Nuk kam më gjunjët copash, se ishim rropatur duke ndjekur topin ose netëve xixëllonjat, që i merrnim dritën dhe e ngjisnim ballit…

Edhe nuk kam më as fundjavat që laheshim përpara se të fillonte “Portokallia” kur gagaçi – i luajtur nga Salsano – bënte shaka që vetja ime nuk i kuptonte edhe qeshte kot.
Nuk kam më ato ekskursionet me klasën që nxitonim të uleshim në fund të furgonit(autobuzit) se ata që uleshin në fillim ishin servilat dhe skuthat. Ti nuk ulesh në fillim nëse do të bësh qejf.

As ato “mbrëmjet festive” që fillonin në orën 12 të ditës edhe na merrte babi në telefon në orën 5 pasdite se shkoi vonë.
Nuk kam më ato ditët kur nxitoja të shkoja në bibliotekë se do ma kishte marrë dikush tjetër librin që doja të lexoja.
Apo ditët kur telefoni i ri me touch ishte lajmi i lagjes për një muaj rresht.
Apo kur ai djali që më kishte qejf më priste jashtë shkollës se realisht nuk kishte rrugë tjetër.

Nuk kam më bisedat e koduara me Megin në telefonin e shtëpisë se celularë nuk kishim, ose edhe kishim por luanim me “Snake” se nuk na duhej oferta. Linim orarin për t’u takuar te shkolla (na binte afër të dyjave.)
Taxia që dikur kushtonte 300 lekë ishte e shtrenjtë. Oferta e telefonit 100 lekë 1GB internet ishte luks.
Make up i parë nga një kozmetikë “drugstore” aty në lagje ishtë një laps i zi sysh edhe një shkëlqyes buzësh.

Sa larg paskemi ardhur. E di që fëmijëria ime, ndoshta nuk ka qene njëjt më tuajën, por e them me bindje se diku ngjasojmë.
Jam nga të parët njerëz që them se njerëzit duhen të evolojnë, se ndryshimi është i domosdoshëm.
Vetëm se ndonjëherë, kur je në shtëpi vetëm, kupton që soba e lavatriçja nuk të flasin dot.
Se as televizori më i madh se kinema, nuk luan dot kujtimet që ti t’i prekësh.
E në raste si këto, pyet veten a ja vlen?

Gota e verës më bën shoqëri sonte, por unë do doja të ishte Sindi, ose Megi…
Veçse e di, se sonte përtej ekranit të telefonit, je ti që më bën shoqëri…
Më thuaj, tani që edhe ti edhe unë, kemi ardhur kaq larg…

Tani që menduam se i kemi të gjitha, më thua dot se sa gjëra i kemi prej vërteti?

©Fiori Dalipi(fiori_d)